Als je uit het vliegtuig stapt en je wordt ontvangen door een heerlijk warme wind; Als er chique wagens op de tarmac gepakeerd staan om sjeiks op te halen; Als je incheckt in luxueuze hotels;... Dan weet je dat je in Qatar bent. Natuurlijk wordt er ook gekoerst ;).
Nergens anders voel je zo'n nervositeit in de lucht als aan de start van de eerste rit in Dukhan. Iedereen weet wat hem te wachten staat: waaiers. En in die eerste waaier is er slechts plaats voor een twintig-tal renners, toch wil niemand vooraf kiezen om in de tweede waaier plaats te nemen. De vlag gaat naar beneden en ookal is ze wit, het lijkt wel een oorlogsverklaring. 6 dagen oorlog in de woestijn.
Voor mij verliep de wedstrijd niet altijd even goed. Het was opgenomen in de planning dat de conditie minder zou zijn dan vorig jaar en dat was te merken. Ik kon nooit iets forceren, maar reed dit keer zonder kleerscheuren de wedstrijd uit.
In Oman ging het elke dag beter. Zelfs op de green mountain had ik een behoorlijk gevoel. Daags na de green mountain werd ik ziek. Stijve nek, hoofdpijn, verstopte neus, hoesten,... Ik koos om af te stappen en te proberen het niet erger te maken.
De ziekte is zo goed als achterwege en morgen start ik in de Classic sud ardeche en zondag in la drome classic.
Groetjes,
Jef